Baka Sakali 3 – Panimula

Panimula

Nagdidilim ang paningin ko habang tinitingnan ng mabuti ang champagne sa aking baso. Kumikinang ang kulay gintong likido doon. Katulad ng pagsusumigaw ng iba’t ibang neon lights sa bar kung nasaan ako. Nilagok ko iyon ng isang bagsakan at nilagay muli sa lamesa.

“Another one, madame?” tanong nang dumaang waiter sa akin.

“Yes, please?” sabi ko at pinasadahan ng mga daliri ang aking buhok.

Kanina pa kami dito sa loob ng bar. Kanina pa rin ako binubugahan ng usok galing sa sigarilyo ni Karl.

“Hay nako. This was supposed to be your homecoming party at bakit ang mga kaibigan lang natin ang nagpaparty, ha? tanong niya.

Sinulyapan ko siya ngunit naagaw din agad ng waiter ang atensyon ko. Nagsalin siya sa aking wineglass ng Champagne.

“And who taught you to drink this way? Ito na ba ang natutunan mo sa Dubai?”

Inirapan ko ang kaibigan ko. Please, ni hindi ako nagtagal sa Dubai.

“Did you set me up this time?” angil ko kay Karl.

Gustong gusto ko na siyang bugahan ng sama ng loob. I’ve been trying to avoid this encounter simula noong bumalik ako galing ibang bansa, bakit ngayon pang naisipan naming magparty sa labas para sa pagbabalik ko.

Nagulat si Karl sa paratang ko sa kanya. Hindi ko alam kung may mga tamang ebidensya at spekulasyon ba ako o talagang napaparanoid lang ako. Pakiramdam ko, kahit sino ay may sala rito.

“Of course not, Rosie. Alam mo namang maaasahan mo ako pagdating sa ganito, ha? And by the way, paano mo nga pala nalaman?” nanliit ang mga mata niya.

Nilagok kong muli ang laman ng aking wineglass. I saw a post. Nandito siya sa mismong bar na ito.

“Come on! Would you rather let him see that you’re a wreck?”

Nanlaki ang mga mata ko. Tumuwid kaagad ako sa aking pagkakaupo. Hell no!

“Atta girl! See? Enjoy your night. This is yours. It’s been, what? Two? Three years? My God, Rosie!”

Nagtiim bagang ako. Gusto ko siyang sumbatan. But there’s no point in blaming. Hindi si Karl ang nagdesisyon kundi ako.

Humigop muli siya sa kanyang sigarilyo. Nagkatinginan kaming dalawa. Umaalon na ang aking paningin.

“Preno sa pag inom. Para hindi ka magmukhang wreck!” Iiling iling pa siya.

Inayos ko ang buhok ko. I want to go to the bathroom but I don’t want to be alone. Nadadala na ako sa papunta punta ng CR. Ayaw kong may makasalubong.

“Let’s call this a night…” sabi ko sabay hagilap sa aking purse.

“Oh my God, Roseanne Aranjuez! Ano ka ba! It’s still 11:30PM! This is your night, your party, tapos mauuna ka? Kahit na pinagbigyan ka na nina Callix na dito ka muna sa lamesa habang sila ay sumasayaw, di ka parin kuntento. Gusto mo nang umuwi!”

Tumayo na ako. Hindi ako mapipigilan ng mga salita ni Karl. I’ve had enough drinks for tonight. Umaalon na ang paningin ko at mas lalo lang iyong nadepina nang tumayo ako.

“Jesus, Rosie! Alam mo bang may hinandang sorpresa sayo ang mga kaibigan natin?” Tumayo din siya at pinigilan ako sa amba kong pag alis.

Natigilan ako. Naiisip ko ang effort ng mga kaibigan ko. I just can’t leave them because of my childish and selfish feelings!

“Fine! Kailan ba ‘yan? Kanina pa tayo dito…” I didn’t mean to nag.

Agad akong nahiya sa mga sinabi ko. Tunay ngang nalalasing na ako. Wala nang filter ang aking bibig. Umupo ako at kinalma ang sarili.

“Chill! And besides, you’re right. Kanina pa tayo dito at may nakita ka ba? Wala ‘di ba? Kaya huwag ka nang mangarap-“

“Hindi ako nangangarap! I am avoiding it at all cost, Karl, kung hindi mo nakikita!” halos pasigaw kong sinabi.

“Yes, I’m sorry. Wrong choice of words. Tipsy lang… Calm down…”

Umirap ako at nagtawag ulit ng waiter para masalinan pa ng champagne ang aking wine glass.

Inayos ko ang aking damit. I’m wearing a black body hugging dress and black pumps. Kanina pa ako tinutukso ni Karl kung saan daw ang lamay. Kung hindi ko lang siya sininghalan ay hindi pa siya tumigil hanggang ngayon.

“Rosie!” Kahit sa ingay ng bar ay dinig na dinig ko ang sigaw ni Brandon.

Umikot siya dahil U shape ang sofa’ng inuupuan namin ni Karl. Marami kami at isa siya sa mga imbitado, kasama ang iilang kaibigan ko sa pagmomodelo.

“Brandon! Ang akala ko di ka darating!” ngumisi ako at tumayo para salubungin siya.

Kasama niya si Avon, iyong girlfriend o asawa niya na yata. Hindi ko alam dahil matagal na rin kaming hindi nagkikita. Ngumiti si Avon sa akin. Nag beso ako sa kanya.

“Natagalan ako. I’m with my cousins. Nasa kabilang table sila,” ani Brandon sabay turo sa lamesang nasa likod.

“Oh, I’m sorry! May lakad ka pala?” pasigaw kong sinabi para marinig niya akong mabuti.

“Hindi. We were just bar hopping too and I know may ganito kaya dinala ko na rin sila dito!” Tumawa si Brandon.

Ang mahaba niyang buhok ay naka manbun. His arms snaked behind Avon’s waist. Tumikhim ako. I remembered something but I interrupted my thoughts.

“Nasaan na ang mga kasama ninyo? Bakit kayo lang ni Karl dito?” tanong ni Avon. Ngumisi siya at tumingin kay Brandon.

She’s wearing a black suit. Sa ilalim nito ay kulay gray na spaghetti strap at itim ring shorts. Nakataas ang kanyang kilay. Pakiramdam ko tuloy masyado akong mahina kumpara sa kanya. O talagang nanghihina lang ako ngayon.

“Nasa dancefloor sila. May isa kasi ditong nag sa-signs of ageing na.” Tumawa si Karl.

Sinipat ko kaagad ang bading. Bumaling ulit ako kay Avon at nginitian siya.

“I got tired of partying. I’ve been partying for days simula noong bumalik ako. Kaya ngayon, inom inom na lang muna…” Ngiti ko.

Nagngitian kami nang biglang may sumabog na Champagne sa likod ko. Tumawa si Brandon at Avon pagkatapos ay pumalakpak.

Nagulat ako nang nagpunta lahat ng mga kaibigan ko sa aming lamesa, pumapalakpak. May dalang kulay gold na balloons si Ava at niyakap niya ako.

“Welcome home, Rosie!”

Niyugyog niya ako. Tumawa ako at luminga linga. Hindi ko alam kung saan ko ididirekta ang paningin ko. Kay Belle na may dalang cake at may maraming kandila, kay Josh at Callix na nagpasabog ng champagne, sa mga kaibigan kong models na panay ang hila sa akin para makapag picture? I smiled in all their pictures. Ininom ko rin lahat ng binigay na champagne sa akin.

Karl’s right! I should enjoy this night. This is my night. These are my friends. This is my time. Walang pag aari si Jacob sa mundong ito kundi ang kanyang mga lupain. Hindi niya pag aari ang mindset ko.

“Welcome home, Rosie!” ani Belle sabay selfie kasama sina Ava, Callix, at Josh.

Hinipan ko ang kandilang dala nila. Parang birthday lang! Tumawa ako at uminom uli ng inabot na champagne. Binuhat pa ako ni Karl at nilagay sa kanyang balikat. Dala dala ko ang mga balloons. Hindi ko alam kung sino ang mas lasing sa aming dalawa, ako o siya.

Naghahari na ang alcohol sa aking sistema. Pagkababa ni Karl sa akin, muntik na kaming natalisod. Nagtawanan na lang kami. Naglahad ng kamay si Callix sa akin habang pinagtulungan naman ng mga babae si Karl.

“Are you okay? O masyadong naparami ang inom mo?”

Hindi ako hinintay ni Callix na makasagot. Nilingon niya na ang mga kasama namin. Tumayo ako ng maayos.

“Minimize the booze!” sabay tawa niya.

Tumawa rin ako ngunit kinuha ang wineglass para maubos ang iniinom.

“Pupunta ba si Duke?” tanong ni Brandon dahilan kung bakit halos maibuga ko ang champagne.

Napaubo ako. Nakakasamid naman talaga. Matalim kong tiningnan si Brandon pero tinaas niya lang ang kanyang kamay.

“I mean, who would drive you home?” Natatawa niyang sinabi.

“I will drive her home…” ani Callix.

Hinawakan ko ang braso ni Callix para sabihing huwag na. Hindi ko masabi dahil nauubo parin ko sa nangyari.

“Pupunta si Duke, Callix. Hayaan mo na lang…” ani Karl.

“Did you invite him, Karl?” gulat kong tanong.

“I didn’t. Bigla na lang siyang nag text kung saang bar daw tayo. Sinabi ko, kaya pupunta ‘yon dito.”

Nasapo ko ang aking noo. “Goodness.”

“Why? Wala ka naman sa trabaho, ah? He won’t get mad at you for drinking or partying!” ani Ava.

Huminga ako ng malalim at inubos ang champagne sa aking wineglass. Pupunta ang boss ko dito sa bar. Great! At the end of the day, si Karl parin talaga ang lalaglag sa akin.

Hinayaan ko ang sarili ko sa gabing iyon. They’re right, this is my night. I should stop thinking about my boss or someone else. Dapat ang isipin ko ay ang sarili ko lamang!

Sumabay ang indayog ng aking katawan sa dagungdong ng musika sa buong bar. Everyone’s dancing. Ni hindi ko na alam kung sinong nasa likod, at mga gilid ko. Si Karl ang nasa harap ko. Halos sapakin ko siya dahil kung makasayaw siya ay lalaking lalaki. The girls drool over him. Lalo na iyong mga mas bata. Iyong mga hindi alam ang totoo.

Pagkatapos kong tumawa at nang naramdaman ko na ang pagod at pagkakahilo, napalinga linga ulit ako sa dancefloor. Mga mukha ng mga taong nakapikit at nakikipagkasundo sa musika ang naroon. Kumalabog ang aking puso. I feel like something’s wrong. I need to go back to our seats and sit down. Pakiramdam ko ay sa dancefloor na ito ko makikita siya na may kasama o kasayawng iba. Images of what happened years ago filled my mind. Iyong sumasayaw sa kanya ang si Belle. Nahagip ko ang aking kaibigan at nakita kong may kasayawan naman itong iba.

“What’s wrong?” tanong ni Karl nang napansin ang reaksyon ko.

“Nothing. I’m tipsy. Balik muna ako sa sofa…” sabi ko.

“Mamaya na uy…” sabay hawak niya sa aking braso at marahas kong hinawi ang kanyang kamay.

“I need to sit down…” pagalit kong sinabi at umalis na doon.

Walang hiya. What the hell is happening to me? Pinasadahan ko ang aking buhok ng daliri. Palapit na ako sa sofa nang namataan ko ang ikinakatakot ko.

Nabunggo si Karl sa akin dahil sa biglaan kong pagtigil sa paglalakad. I want to go back to the dancefloor!

“Oh, bakit?” tanong ni Karl.

Nanlaki ang mga mata ko.

Kitang kita ko ang pag inom ni Jacob ng champagne sa isang wineglass. Basa pa ang mapupula niyang labi nang ilapat niya iyon sa labi ng babaeng kulay pula ang body hugging dress.

Parang unti unting nalulukot ang puso ko. Sumikip ang dibdib ko. Alam ko na na may ganito pero hindi ko inakalang ganito ka sakit ang mararamdaman ko.

Nagtawanan silang dalawa. Nakatingin lamang siya sa mga mata ng babae. Kinurot ng babae ang kanyang ilong. Hinalikan naman siya ni Jacob sa pisngi at bumaba ang halik niya sa leeg. Gusto kong pumikit pero ayaw sumunod ng aking mga mata.

“Oh!” ani Karl.

Kinagat ng babae ang kanyang labi. Tumigil si Jacob sa ginagawa niya kaya hinampas siya ng babae sa braso. Tumayo si Jacob at hinila niya ang babae.

His wearing a white longsleeve button down shirt. Tinupi iyon hanggang braso. Tulad ng dati, medyo magulo parin ang buhok niya. That’s how he wears it alright! Kuminang ang earring sa kanyang tainga at inayos niya ang kanyang relo. Hindi ko alam kung mas tumangkad ba siya o talagang ang tagal na naming hindi nagkikita.

Hinila niya ang babae patungong dancefloor. Muntik nang natalisod ang babae dahilan kung bakit niyakap niya ito ng mahigpit at pinaulanan ng halik sa noo.

Pumikit ako ng mariin at nag init ang gilid ng mga mata ko. Nagsimula ulit ako sa dati. Matagal ko nang tinapos ang pag iisip nito. Matagal ko nang pinatawad ang sarili ko. Matagal ko nang tinanggap ang lahat pero bakit ngayon, hanggang ngayon, sobrang sakit parin?

Nanginginig ang kamay ko nang kinuha ang aking purse. Kumuha rin ako ng isang wineglass na may lamang champagne at nilagok ko iyon. Hindi man lang ako nangiwi nang naramdaman kong inatake nito ang aking lalamunan.

“Rosie, wait! Oh my God!” sigaw ni Karl.

Mabilis akong naglakad. Kahit sa dami ng tao ay nakagawa ako ng paraang makaalis doon. Naririnig ko parin ang sigaw ni Karl sa likod ko. Kaya kong mag isa…

“Rosie!”

Nang nakalabas ako sa loob ng bar ay bumuhos ang mga luha kong matagal ko nang kinikimkim. Nilingon ko ang bukana ng bar at si Karl ang nakita ko. Tumigil siya sa paglalakad nang nakaharap na ako sa kanya. He looked stunned.

“Tangina Karl sabi naman, e! Ayaw ko! Ayaw ko parin! Ayaw ko siyang makita!” sigaw ko.

Kitang kita ko ang pagpapanic ni Karl sa harap ko. Hindi niya alam kung alin ang uunahin niya, ang mga luha ko o ang aking kamay na nanginginig.

Hindi niya kasalanan ito. Pero sa sobrang lasing ko, kailangan ko ng mapagbubuntungan.

“I’m sorry… Hindi ko-“

“I know… i’m sorry, it’s not your fault.” Kinalma ko ang sarili ko ngunit patuloy ang luha ko.

Mahapdi na ang mga mata ko. Hindi na ako makatingin sa kanya. Nanatili ang mga mata ko sa sahig.

“Akala ko ba time heals all wounds…” suminghap ako.

“Hindi pa siguro sapat ang oras na iyon, Rosie…”

“It’s been almost three years! Hindi pa ba sapat iyon! Ano ang sapat? Ten?” hindi ko alam kung siya ba o ako ang sinisigawan ko.

Kumalabog ang pintuan ng isang kotse. Nalingunan ko iyon at halos mapailing ako nang nakita ko kung sinong naroon. In his white tux, Duke came to us.

Sinapo ko ang aking noo at naramdaman ko ang pag ikot ng aking sikmura. Not now, please! Pero hindi ko na napigilan ang sarili ko.

Dumiretso ako sa gutter at naghanap ng madamong parte para maisuka ang kung anong bumabagabag sa aking tiyan.

“Rosie!” may awtoridad sa tawag ni Duke, kahit ang sikmura ko ay dapat sumunod pero hindi ngayon. I am too drunk to even recognize his authority.

Pinunasan ko ang aking bibig pagkatapos kong maisuka ang natitirang pagkain sa aking tiyan. Kinagat ko ang labi ko. I am truly going to regret this tomorrow.

Madilim ang mga mata ni Duke nang hinarap ko siya. Nag iwas agad ako ng tingin.

“Ihahatid na kita sa inyo…”

“No… I’m fine. Pwede akong mag taxi,” maagap kong sinabi.

“No, Rosie. You are drunk…”

Nag angat ako ng tingin sa kanya. His intense eyes pierced through me. Naka coat and tie parin siya, paniguradong galing pa sa trabaho. His lashes were his only soft feature. Wala nang iba. His perfect jaw, thick eyebrows, broad shoulders were all hard and strained. Tinitingnan niya ako na para bang binabasa ang iniisip.

“May party ako sa loob, hindi ko pwedeng iwan ang-“

“Tapos na ang party, you’ve had enough drinks. I’m sure your friends would agree…” sabi ni Duke.

“Yes, Rosie. Sige na. I’m sorry Mr. Valenzuela, napasobra ang inom niya.”

Umigting ang panga ni Duke at tumango kay Karl. Hinawakan niya ang kamay ko at umikot ang aking mundo. Hinila ko ito, naiiyak.

“Leave me! Wala kayong responsibilidad sa akin! Kaya ko ang sarili ko! I can do it. I can go home now! I don’t need anyone’s help!” sigaw ko.

Nanlaki ang mga mata ni Duke. Pakiramdam ko ay tumigil ang mundo ko. He clenched his jaw. That was the last image I saw before everything went black.