Baka Sakali 2 – Pangwakas

Salamat sa pagbabasa ng Baka Sakali 2. Hope magbasa din kayo ng mga upcoming stories ko. Pasensya na kung bitin na naman ito. Kung ayaw niyong mabitin, wa’g na lang kayong magbasa… ganito talaga yung ending na naisip ko eh. Hope you enjoyed this kasi nag enjoy ako sa pagsusulat.

love you readers <3

---

Pangwakas

“Jacob, mamaya punta na lang tayo agad sa bahay nila para makuha at mabasa mo yung kontrata.” Sabi ni papa.

Kakarating ko lang galing Maynila. Alam kong dapat buong byahe akong natulog para di ako puyat pagkarating dito, kaya lang hindi ko kayang matulog. Masyadong magulo ang isipan ko. Ayaw ko ng malayo kay Rosie pero ito ang gusto niya. Tama siya, kailangan kong mag-aral sa negosyong ito. Gusto ko itong pasukan at magandang training ground ito para sakin pero pag naiisip kong kapalit ng pag-aaral ko nito ay ang pagkakalayo namin, hindi ko kinakaya. Maaring kulang pa ako sa maturity. Kumpara saming dalawa, ako itong mas mabilis manlambot tuwing nagkakalayo kami. Nami-miss kaya ako nun? Hindi na lang ako mag iisip ng masama para hindi na siya magalit.

Nakatulog na ako nang di namamalayan. Nang nagising ako, siya agad ang nasa isip ko. Pag masyado na kayong malapit, parang lagi mong ineexpect na pagkagising mo, siya ang bubungad sayo. Pero sa ngayon, unan at cellphone ko ang bumungad sakin.

Dinampot ko agad ang cellphone ko at tinawagan siya…

“Akala ko nasa kwarto kita dito. Baliw na yata ako.” Sabi ko.

Tumawa si Rosie sa reaksyon ko.

“Soot-soot ko nga pala ang binigay mong relo.” Dagdag ko.

“Maganda ba?”

“Oo, Rosie. Binili mo ba ang sweldo mo ng relo para sakin?”

Sana tigilan niya na ang pagmomodel, nakakainsulto naman. Kaya ko naman siyang buhayin, ba’t kailangan niya pang magpakahirap para makabili ng mga bagay. Hindi naman ito kailangan. Tsaka… isa pa yang mga male models diyan sa Agencyng napasukan niya. Kung makatingin parang nanghuhubad ng mga babae, lalo na kay Rosie.

“Uhm… Oo.” Malambing niyang sinagot ang tanong ko.

“Rosie… Kung nag modeling ka para lang mabigyan ako ng ganito, sana tinigil mo na lang. Hindi naman kailangan eh. Ikaw lang naman ang gusto ko. Ikaw na buong-buo. Hindi kailangan ng kung anong materyal. Ayokong nahihirapan ka para lang sa ganito.”

“Kasi gusto ko lang talagang bigyan ka ng ganyan lalo na ngayong magkakalayo na tayo. At least man lang may alaala ka sakin.”

“Alam mo kung ano ang tanging gusto ko?”

“A-Ano?”

“Ikaw. Dito. Sa harap ko. Araw-araw. Yun lang masaya na ako.”

“Ibibigay ko rin yan sayo, Jacob. Sa right time. Pagkasal na tayo. Pagtapos na tayo sa pag-aaral.”

Ito ang isa sa mga gusto at ayaw ko kay Rosie. Gusto ko na inuuna niya ang pag-aaral namin. Ibig sabihin, iniisip at pinagpaplanuhan niya ang future naming dalawa. Maganda na sana pero nahihirapan ako. Kaya sa huli, ayaw ko parin. Mas gusto ko paring magpakasal na lang kami at gawin niya ang gusto niya. Iniisip ko nga kung paano ko siya mapipikot nang di niya namamalayan. Ang hirap lang ay natatakot akong iwan niya ako pag pinilit ko yung mga gusto ko.

“Miss na miss na din kita, Jacob. Sige na, kumain ka na. Mag aayos muna ako para mamaya. Maghalikan na lang tayo sa panaginip.” Aniya.

Ano ba yan! Daya nitong si Rosie! Alam nitong patay na patay ako sa kanya, binibigyan niya pa ako ng mga ideya ngayong malayo kami sa isa’t-isa.

“Hmp! Ito na nga ba ang ayaw ko. Magkalayo na nga tayo, tinutukso mo pa ako ng ganito. Balikan kita dyan eh, tsaka ikakama… tignan natin.”

“Tumigil ka nga diyan! Kakagising mo nga lang. Sige na… mag almusal ka na!”

Inaakit ako tapos ipapatigil pag naramdamang naakit na ako. Kainis!

“Pwedeng ikaw na lang gawin kong almusal? Sarap mo kasi!” Ngumisi ako

Pumunta na ako sa trucking kasama si Papa. Marami siyang kinausap. Kinausap niya yung may-ari nito noon. Aniya’y yung namamahala daw nito ay yung mga anak niya. Yun naman pala, siguro madali lang itong palakarin kasi mga kasing edad ko lang yung namamahala. Mga pinsan lang pala ni Eunice.

“Ipicture mo nga ang sarili mo. Tapos isend mo sakin. Gusto kong makita ka, Rosie…” Sabi ko nang tinawagan ko siya. Malapit na yung ramp nila.

“Oo na… Mamaya. anong ginagawa mo?”

“May hinihintay ako. Yung pinsan kasi ni Eunice ang nagpapatakbo sa trucking na ito noon. Nasa contract kasi yung uunti-untiin daw yung paglilipat ng management para di manibago yung mga empleyado. Okay na rin sakin kasi wala din naman akong alam sa trucking… yung spare parts ng trucks, pagpapatakbo sa negosyo, pag-aayos, marami pa kaya okay na rin kung itrain niya ako.”

“Ahh… So nasa trucking ka ngayon?”

“Oo. Nasa loob ako ni Rosie Buenaventura ngayon.” Ngumisi ako.

Alam kong alam niya kung ano yung ibig kong sabihin.

Tumawa ako nang di siya nagsalita, “Oh, ba’t natigilan ka diyan? Ayaw mo bang nasa loob mo ako, huh?”

“Jacob! Nakakahiya ka.”

“Oh bakit? Wala namang tao ngayon dito. Nakaupo pa ako sa likod ng truck na pinangyarihan ng milagro natin. Haaay, sana nandito ka. Hahalikan talaga kita hanggang sa lumambing ng husto ang boses mo at kumuyom na ang kamay mo sa sarap.”

Naaalala ko pa yung ginawa namin dito. Naiisip ko pa lang yung pagkalmot niya sa braso ko nag iinit na ako. Lecheng buhay ito. Tinutukso ko nga siya pero nag ba-backfire naman sakin. Ako pa yung nag iinit, lintek!

“Jacob! Tumigil ka-“

“Tumigil? Eh nasasarapan ka naman yata eh? Ba’t ako titigil. Rosie, kung gusto mo, wa’g kang mahiyang humingi sakin kasi pagbibigyan kita parati. Kung gusto mo mamayang gabi dahil sobrang miss na miss mo na ako, talagang lilipad ako diyan para lang ma satisfy ka kaya wa’g ka ng mahiya okay?”

“Sheet! Jacob! Tumigil ka na ah?”

Ayan na, nag iinit na yan! Minsan iniisip ko pag inaayawan niya ako, dun siya natutukso. Lalo na pag napapamura siya.

“Bakit ka napapamura? Nag iinit ka yata eh. Ano? Game na? mamayang gabi?”

“WHAAAT? Magseryoso ka nga diyan! Tumigil ka ah! Unahin mo nga yan. Saka na… Sa Sabado na!”

“Talaga? ayaw mong mamayang gabi? Lagi kitang tutuksuhin baka sakaling magbago ang isip mo at pauwiin mo ako diyan para gabi-gabi na tayong mag-“

Natigilan ako nang may naaninaw akong lumalapit sakin. “Hello, are you Jacob Buenaventura?”

“Ako. Bakit? Sino ka?” Tanong ko sa babae.

“Ako yung pinsan ni Eunice… I’m-“

“Ah! Okay. Saglit lang. Rosie… Tawagan na lang kita mamaya. Dumating na yung pinsan ni Eunice. Good luck sa modeling. I love you. Wa’g mong kalimutan yung pictures. Pakabait ka diyan pag mag loko ka diyan, uuwi ako tapos bubuntisin kita.”

Pagkatapos ng pag-uusap namin ni Rosie ay bumaling na ako sa babae.

“Ano yung pangalan mo, miss?” Tanong ko.

Ngumiti siya, “Ako si Jasmine. Yung pinsan ni Eunice.”

Tumango ako.

“Ako yung madalas mamahala dito. Pati rin itong mga kapatid ko. Ito si Bryan, ang kuya ko. Eto naman si Enzo yung bunso namin.”

Tumango ako at naglahad ng kamay sa kanila. Tinanggap nila ang kamay ko.

“Sa inyo yung Kampo Juan, diba? Pati rin yung farm ng Kampo Juan? Kailangan niyo nga talaga ng trucking para sa pag-aangkat niyo.” Sabi ni Bryan.

“Oo. Kaya nga interesado talaga ako dito.”

Ngumisi si Jasmine, “Naku! Ako yung madalas na mamahala dito. Sakin ka lang magtanong pag may problema.”

“Kuya, tinatawag ka ni daddy.” Sabi ng bunso nilang si Enzo nang kinalabit si Bryan.

“Okay… Iwan ko muna kayo dito. Punta lang ako sa opisina.”

Tumango ako.

Naiwan kaming dalawa ni Jasmine dito. Nakangisi siya habang nakatingin sa buong lupain sa harap namin.

“Ang ganda dito sa Alegria. Sayang at kailangan naming ibenta ang trucking namin sa inyo. Ayoko pa namang umalis dito.” Aniya.

“May dalawang buwan pa naman kayong mamamahala dito, kaya may dalawang buwan ka pang babalik sa Alegria.” Sabi ko.

Sumulyap siya sakin, “Mommy mo ba si Rosie Buenaventura?” Tumaas ang kilay niya.

Umiling agad ako, “Hindi, asawa ko yan.”

“HUH? May asawa ka na?” Dumungaw siya sa kamay ko.

Itinago ko agad ang kamay kong wala namang singsing.

“WALA NAMAN!” Humagalpak siya sa tawa.

Nag-iwas ako ng tingin, “Engaged na kami kaya malapit na rin naman.”

“Naku! Ang swerte naman niyan. Inaangkin mo na kahit wala di pa nga kayo umaabot ng simbahan.” Napawi ang ngisi niya. “Kainggit. Yung past relationship ko kasi, ako yung ganyan. Masyado akong naging clingy kaya ayun. Iniwan niya ako.”

Napatingin ako sa kanya. Yung mga masyadong clingy? Tulad ko? Clingy ba ako? Hindi naman ah? Kung clingy ako, dapat di ako pumayag na magpunta dito. Dapat pinilit ko si Rosie na tanggapin niyang doon lang ako mag i-FS! Pero hindi, eh, nandito ako! Kaya hindi ako clingy!

“Okay ka lang ba?” Hinuli niya ang titig ko.

Natulala pala ako sa sinabi niya. Tinignan ko ulit siya.

“Naku! Wa’g mo kong tignan ng ganyan. Naaawa ka sakin? Wa’g mo akong kaawaan. Maswerte pa nga ako kasi iniwan niya ako. Kung di niya ako iniwan, malamang hanggang ngayon, nahihirapan parin ako. Ayoko pa naman ng patuloy akong nasasaktan.” Ngumisi siya pero may luha sa gilid ng mga mata niya.

“Kung mahal mo ang isang tao, kahit ano pa siya, matatanggap mo. Hindi ka niya mahal kasi hindi ka niya natanggap. Pwede niyo namang pag-usapan ng mabuti kung ano ang ayaw at gusto niyo sa relasyon niyo, hindi yung, agad nag bi-break… Tss…”

Tumingin ako sa malawak na lupain at bulubundukin sa harapan ko. Kaya namin ni Rosie ‘to. Nasa inyong dalawa lang yan ng partner mo. Kung mahal niyo ang isa’t-isa, walang dahilan ang pwedeng tumibag dito.

Ginulo ko ang buhok ko nang umihip ang malakas na hangin. Humagulhol sa iyak si Jasmine sa tabi ko. Nanlaki ang mga mata ko at tinignan ulit siya.

“J-Jasmine? Okay ka lang ba? May nasabi ba akong mali?”

Nabigla ako sa paghagulhol niya. Tangina, hindi pa naman ako magaling tumahan ng umiiyak unless si Rosie yan. Pati buhay ko ibubuwis ko na wa’g lang tumulo ang luha nun. HAY ROSIE! Bakit ikaw laman ng utak ko palagi?

“Uhm… Sorry..” Pinunasan niya ang mga luha niya. “Natamaan lang talaga ako sa sinabi mo. Si-Siguro di niya lang talaga ako mahal.” Nabasag yung boses niya sa huling sinabi.

PATAY! Ako pa yung dahilan bakit siya umiiyak.

“Uhm.. Hindi naman siguro applicable yun sa lahat. Pero yun kasi ang tingin ko-“

“Hindi! Tama ka.” Umiyak ulit siya. “Alam ko namang maaring di niya nga ako mahal. Kasi pagkatapos ng isang linggo, pinagpalit niya na agad ako. Siguro dahil pangit ako, o di kaya di ako marunong humawak ng relationships, o baka naman ayaw niya sa ugali ko.”

Nalaglag ang panga ko sa sinabi niya. PINAGPALIT? Tangina pag ako pinagpalit ni Rosie, hindi ko alam kung anong magagawa ko sa mga tao at maging sa sarili ko.

Umiling ako… Hindi ganun ang relasyon namin ni Rosie. Matibay na kami kasi marami na kaming nadaanang pagsubok. Siguro naman pag may ibang taong gumulo sa isipan niya, hindi niya agad-agad ako ipagpapalit. Pag iisipan niya muna yun. Titignan niya pa kung worth it ba na ipagpalit ako. Iisipin niya pa kung sino talaga ang mahal niya.

Napahawak ako sa dibdib ko. Sumasakit ito ng pa onti-onti nang inisip kong ipagpapalit niya ako. Anong ginawa ko para iwan niya ako? Sinunod ko naman lahat, ah! Lahat ng gusto niya? Sh1t! Tangina! Tama na nga pag iisip nito. Hindi niya naman ako iniwan, iniisip ko pa lang, apektado na ako.

“Mabait ka naman tsaka maganda ka… Walang problema sayo. Siya yung may problema dito. Wala kang ginawang masama. Wala kang pagkukulang. Siya yung hindi interesadong paganahin ulit ang relasyon niyo. Kaya wa’g mong sisihin ang sarili mo.”

Tinitigan niya akong mabuti gamit ang maluha-luha niyang mga mata. Ngumiti ako. Hindi ko alam kung ano pang kaya kong gawin para patigilin na siya sa pag iyak.

“T-Talaga?”

Tumango ako.

Kawawa naman pala itong si Jasmine. Kung ako ang nasa posisyon niya, hindi ko makakayanan. Hanga ako sa kanya. Pero hindi mangyayari samin ni Rosie yun. Hindi basta-basta ganun. Hindi magagawa ni Rosie sakin yun.

Nalaman kong magkakilala pala itong si Rosie at Jasmine sa araw na iyon. Mabagal ang panahon dito sa Alegria. Wala akong ibang ginagawa kundi ang pag approve sa mga budget na kailangan para sa parts ng mga truck.

“Dito ka bumili ng parts kasi mura lang tsaka matitibay.” Sabay turo ni Jasmine sa papel na pinirmahan ko kanina. “Tapos, tipirin mo yung kita, malaki yung kita mo, yun nga lang, kailangan mo silang igastos para sa maintainance ng mga truck. Pero pag nabalanse mo na ang lahat, mababawi mo rin lahat ng yan.”

Okay, tama siya. Malaki ang kita pero nauubos din dahil sa mga parts at maintainance ng truck. Di tulad ng sa farming na yung kita mo, kita mo na talaga. Dito sa trucking, may liabilities pa yung kita mo. Tsk. Mahirap pero kaya ito.

“Jacob, uhmmm…” Pula ang pisngi ni Jasmine nang pinuntahan niya ako sa bahay isang araw.

“O, napadaan ka?” Tanong ko.

Kakatapos ko lang mag jogging at basketball sa court namin. Pawis na pawis ako at hinihingal pa. Nilapitan ko siya pero umatras siya.

“Ano yang dala mo?”

Ibinaba niya ang dalang lalagyan ng pagkain at mas lalong pumula ang pisngi niya.

“K-Kasi… pinagluto kita.” Aniya.

Nanlaki ang mga mata ko, “Talaga? Tamang-tama, gutom ako!” Tumawa ako.

“O-Oo! O sige! Heto!” Ibinigay niya sakin.

Tinanggap ko agad, “Wow! Amoy palang masarap na.” Sabi ko.

Magaling pala siyang magluto. Hobby niya raw ito. Habang kumakain ako ng luto niya, tumambay siya sa kusina namin.

“Si Rosie, mahilig ba magluto?”

Tumawa ako, “Naku, hindi!” Naisip ko tuloy yung mukha ng magandang si Rosie ko pag nagluluto. Ang cute-cute. Hindi marunong eh. Pero naknangputspa, tumitindig ang balahibo ko pag naiisip kong pinagluluto niya ako. Naghirap pa talaga siya para sakin. Napangisi tuloy ako.

“Naku! Dapat matuto siyang magluto. Para naman makakain ka ng luto niya. Masaya yung ganun eh.”

Tumawa ulit ako, “Ewan ko ba. Mas okay sakin yung di siya marunong. Gusto kong nakikita siyang nahihirapan para pakainin ako. HAHA! Na cu-cutan ako. Lalo na pag naiinis na siya. Pikon pa naman yun pag may di nagagawa.”

Langya! Nami-miss ko na tuloy siya ng sobra. Kaya naman nang umuwi ako sa Maynila, nanginig yung katawan ko pagkapasok ng sasakyan sa gate.

ROSIEEEEEEE! Ni hindi ko na mahawakan ng maayos ang doorknob sa sobrang kasabikan ko sa kanya.

“Sana hindi ka na nag-abalang magsoot ng damit, Rosie.”

Agad kong hinubad yung soot niyang damit. Ang bango niya kahit sa umaga. Pinaghandaan yata ang pagdating ko. Nag effort pa talaga siya. Eh hindi naman kailangan. Pwede namang di na siya nagsoot ng damit para wala ng hubaran.

Nilapag ko agad siya sa kama. Ilang beses din akong tinukso nito ngayong linggo, ngayon, mabubuhos ko na sa kanya lahat ng mga iniisip kong ginagawa namin tuwing gabi. Hinawakan ko ang baywang niya, nakakapang init yung hubog ng katawan niya talaga… Kahiya naman, agad pa yata akong malalabasan nito.

Nabigla ako nang nagising ako at nagluto siya. Ayaw kong iniiwan niya ako sa kama pag natutulog ako pero okay din sigurong iwan niya ako para ipagluto. Natutuwa talaga ako. Siguro next time, papanoorin ko siyang magluto.

“Gutom na gutom ka? Hindi ka ba kumain buong byahe?” Tanong niya

“Hmmm. Kumain. May dala akong pagkain. Yung pinadala ni Jasmine.”

“Uhmm… Pinagluto ka niya?”

Napansin ko ang pagiging matanong ni Rosie tungkol kay Jasmine. Anong problema ng isang ito? Nagseselos yata. Sana pauwiin niya na lang ako dahil sa selos na yan, hindi yung magkikimkim siya at magkukunwaring hindi pero unti-unti siyang nawawalan ng gana sa relasyon namin.

“Nag text si Jasmine.” Sabi ni Rosie nang tiningnan niya ang cellphone ko.

“Talaga?” Magseselos na naman ito! “Anong sabi?”

“Super thank you, Jake. Bakit siya nag thi-thank you?”

“Hmm. Hindi ako sigurado. Siguro dahil dun sa Alp. Alam mo na, yung welcome party ko. Sinagot ko yung inuman ng mga empleyado nila.”

“Ahh…”

Hindi na siya nagsalita ulit. Siguro tingin niya may ginawa ako para kay Jasmine. Ibabalik ko na nga lang sa trabaho yung usapan.

“Sayang di nag college iyang si Jasmine. Kung sana sa school siya nag aral tapos business management din, baka magaling siya.”

Tumango si Rosie, “Bakit mo nasabi?”

“Alam niya yung ilang subjects ko eh. lalo na sa reports.”

“Ah? May reports pala kayong gagawin?”

“Oo. Syempre… Kaya ayun, tinutulungan niya akong gumawa.”

Sana maging ayos ang paningin niya kay Jasmine. Mabuti nga yung tinutulungan ako ni Jasmine sa reports para din naman ‘to sa future namin ni Rosie. Aalis pa naman ako bukas.

“Jacob, pupunta ako bukas sa Sortee.” Sabi ni Rosie

“Sortee?” Yung isla?

“Oo. May launching na naman si Ms Bubbles Manuel. Alam mo namang nakapirma ako ng kontrata.”

Bayaran na lang natin ang kontratang iyan at umalis ka na sa pagmomodelo. Tss!\

“Anong oras?” Tanong ko.

“Alas tres.”

“Maaga akong aalis bukas, Rosie.”

“Alam ko… I’m sorry kung wala ka na naman. Wrong timing lang talaga. Di bale… Uhm… Di bale pag tapos ka na sa Alegria, sigurado akong makakasama ka rin.”

“Hindi ba isla ang Sortee? Ibig sabihin? Ibig sabihin beach attire yung collection na yan? Two piece? Bikini ba, Rosie?” Nanlaki ang mga mata ko.

“Hindi, Jacob. Gowns parin. Ganun parin kaya wa’g kang mag-alala.”

“Pero magdadala ka ba ng bikini?” Napalunok ako.

“Siguro.”

Sh1t! At wala ako? Tangina! Naiisip ko na yung paglalaway ni Brandon! No… way! Hindi pwede ‘to. Sorry, Rosie pero mamarkahan kita. Sige! Sootin mo yang bikini mo pero dapat sinisigaw ng balat mo ang mga ginawa ko sayo. Dapat alam ng lahat na may umaangkin sayo gabi-gabi. Ako yun. Ako lang. Akin ka lang.

Dahan-dahan ko siyang hinalikan sa leeg, sa dibdib. I love you so much, Rosie. Sana kahit di mo maintindihan yung kabaliwan ko sayo ay tatanggapin mo parin ako ng buong-buo. Pasensya na kasi selfish ako. Pasensya na sa pagiging paranoid ko… Sana wa’g mo kong iwan dahil dito.

Nagalit siya sa kissmarks na ginawa ko. Nag apologize ako syempre pero hindi ako nagsosorry sa sarili ko. Dapat lang na ganun ang gawin ko. Lintek, hindi ako hibang at bulag para ibalandra ang girlfriend ko sa buong mundo. Batid ko ang kagandahan at kasexyhan nun, at kahit hindi ko ipinapakita, alam kong naakit niya halos lahat ng mga lalaki.”

“Rosie… kasi… uhm… bukas…” Sabi ko nang pumipikit.

Magtatampo ito. Sh1t!

“Birthday ng daddy ni Jasmine. Uuwi sana ako pero sabi ni papa wa’g muna for this week kasi magkakaroon ng konting salu-salo sa kanila. Alam mo na… kailangan pumunta para magpakita ng respeto.”

Bakit pa kasi kailangang pumunta? Tsaka may parte pa talaga ako sa birthday, ah? Kaya mahirap tanggihan. Pinapakanta pa ako dun! Lecheng buhay! Kahit sinabi kong kailangan ko yung bandmates ko para dito, nagpresenta pa talaga si Bryan at Enzo na mag guitar para sakin.

“Uhm…Saan?” Dinig ko ang disappointment sa boses niya.

Parang kinurot ang dibdib ko. Nitong mga nakaraang araw, may napapansin ako sa tono niya. Palagi siyang walang gana. Lagi niya akong binababaan. Minsan kakatawag ko lang binababa niya na agad.

“Sa kabilang probinsya. Yung ancestral house nila Eunice. Dun ice-celebrate. Uhmmm… Mga 15 minutes ang byahe galing dito sa bahay.”

“Ah… So hindi ka muna makakauwi?”

“Oo. Sorry. Babawi ako next week? Miss na miss na kita… Sobra.” Sabi ko.

ARGHHHH! Ayoko na! Ayoko na! Sige! Magtitiis ako sa linggong ito. Pero next week mag apply na ako for transfer sa Manila. Hindi ko na kayang naririnig ko sa boses niya ang pagdududa. Ayaw kong banggitin sa kanya iyon kasi alam kong nagpipigil siya. Matured na si Rosie kaya kailangan ko ring magpakamature. Pero kung malakas siya, kaya niyang malayo kami sa isa’t-isa, ako naman, marami pang kakaining bigas, hindi ko pa kaya. Kaya ngayong Lunes, kakausapin ko ang daddy ni Jasmine. Ayoko na.

“Miss na miss na rin kita.” Aniya. “Uhm… Sige, Jacob… Mag aaral ako sa next class.. Ingat ka diyan.”

Pinutol niya ang linya. Nalaglag ang panga ko. ANO YUN? Bakit agad niyang pinutol? May iba na ba siya? Baka ayaw niya na sakin?

TANGINA! SHT! TAMA NA YANG MASAMANG INIISIP MO, JACOB! Nagpapakamature nga siya dito, dapat magpakamature ka rin. Wa’g kang mag isip ng masama. Wala siyang iba. Ako lang ang kanya. Wala, diba?

Habang kumakanta ako para sa birthday ng daddy ni Jasmine, wala akong ginawa kundi pumikit at isiping nasa harapan ko si Rosie.

“A hundred days have made me older

Since the last time that I saw your pretty face

A thousand lies have made me colder

And I don’t think I can look at this the same

But all the miles that separate

Disappear now when I’m dreaming of your face…”

Sinaway na ako ni Leo dahil dito. Aniya, hindi daw ito akma sa okasyon. Dapat daw mas masaya yung kantahin ko pero pakealam ba nila at ganito yung nararamdaman ko dito?

“Jacob, okay ka lang ba? Napaka nega naman ng kinanta mo.” Sabay tawa ni Jasmine sa table namin.

Suminghap ako, “Nami-miss ko na si Rosie eh.”

“OA nito! Isang linggo pa lang naman.”

Seryoso akong napatingin sa kanya.

Hindi na lang ako nagsalita. Ayaw kong maging masungit sa kanya, kawawa naman. Kung anong mga iniisip ko, akin na lang yun. Wala silang alam kung gaano ako kabaliw kay Rosie at hindi ko na kailangang ipangalandakan yun sa kanila. Wala naman akong mapapala kung sakali.

Nanood siya ng sine kanina kasama yung models. Sumasakit ang dibdib ko tuwing naiisip kong kasama niya yung Brandon na iyon. Nagmadali pa naman siyang ibaba yung tawag ko. Ano ba talaga, Rosie? Ano ba talagang nangyayari? Ayokong magduda. Gusto kong magpakamature para sating dalawa pero alam mo namang hindi ko kayang ganito.

Napainom ako ng marami sa gabing iyon. Pero umuwi rin naman ako nang narealize na wala akong mapapala sa kakainom. Matutulog na lang siguro ako sa bahay.

“Jacob, uuwi ka na? Hindi pa nga uuwi yung daddy mo eh uuwi ka na agad?” Sabi ni Jasmine.

“Oo eh, tatawagan ko pa si Rosie.” Sabi ko.

Sumimangot si Jasmine, “Rosie ka nang Rosie, bakit mahaba ba yung tawagan niyo? Di naman diba? Mabilis lang? Tawagan mo lang saglit tapos wa’g ka munang umuwi. Marami pa tayong pag-uusapan. Lalo na next week, may idedeliver pa Maynila-“

“Next week na lang natin pag usapan.” Sabi ko at tumayo na.

“Matatambakan yan ng trabaho. Sige ka, baka mas lalong maging busy ka next week, di mo na siya matatawagan o matitext.”

Napalingon ako kay Jasmine, “Okay lang. Magiging busy naman talaga ako next week kasi pinagpaplanuhan kong bumalik ng Maynila.” Matabang kong sinabi.

May tinanong pa si Jasmine pero di na ako nakinig. Tinalikuran ko na siya at dumiretso sa daddy niya. Nagpaalam ako ng maayos at sinabi kong inaantok na ako. Ang totoo, gagawa ako ng requirements at tatawagan ko si Leo kung may pwede ba akong applyan sa Manila. O baka si Ron, tatawagan ko na rin.

Hindi ko na muna sasabihin kay Rosie ang lahat, baka magalit lang yun. Ayaw pa naman nun na sa Manila ako mag Field Study.

Nangyari na ang kinakatakutan ko. Inaway ako ni Rosie sa cellphone dahil kay Jasmine. Paanong di ko mababanggit si Jasmine gayung lahat ng tanong niya ay may kaugnayan kay Jasmine. Ito na nga ba ang ayaw ko. Kaya kahit magalit siya sakin, uuwi ako ng Manila.

Nang nag Biyernes na, ang saya ko na! Uuwi na ako maya-maya kay Rosie at sasabihin ko na sa kanyang di na ako mag i-FS dito.

Pinipirmahan ko na lahat ng papers nang pumasok si Jasmine sa office.

“Jacob, talaga bang tuloy ka na?” Ilang araw niya na ako tinatanong nito pero ngayon lang naging madrama ang boses niya.

“Oo. Hindi ko kaya eh.” Dumudungaw parin ako sa mga papel.

“Hindi ba kita mapipigilan?” Nabasag ang boses niya.

Napatingin ako sa kanya. Nakita kong mangiyak-ngiyak na siyang nakatayo sa harapan ko.

Tumayo agad ako para tahanin siya.

“Sorry, h-hindi.” Mas lalong lumala ang pag iyak niya.

Hindi ko naman alam kung anong masasabi ko sa kanya para patigilin siya sa pag-iyak. Nakatingin lang ako sa kanya habang pinupunasan ang luha niya. Bigla niya akong niyakap. Humagulhol siya sa iyak.

“Ma mi-miss kita! Talaga bang walang makakapigil sayo? B-Bakit ba kasi kailangan mo pang umalis?” Tanong niya sa gitna ng paghikbi.

Hinaplos ko ang likod niya. Wala akong alam kung paano ko siya patatahanin gayung si Rosie ang desisyon ko. Mas uunahin ko si Rosie imbes na ang trabaho o pag-aaral o kahit sino. Si Rosie ang desisyon ko. Alam kong baliw na yata ako pero ganun yung nararamdaman ko. Hanggang sa nararamdaman ko pa ito, yun at yun talaga ang susundin ko.

“Jacob…”

Hinarap ako ni Jasmine. Punong-puno ng luha ang pisngi niya. Bakit ganito siya makapagreact? Iyakin ba siya o talagang nalulungkot siya sa pag-alis ko? Kawawa naman.

“Salamat talaga… Salamat. Maraming salamat.” Pumikit siya at hinila ang leeg ko.

Inilapit niya ang labi niya at hinalikan ako. SH1T! Tanggap ko namang umiyak siya sa harapan ko kasi nalulungkot siya pero kasali pa ba ang halik na ito? Nanlaki ang mga mata ko habang tinitignan ang basa niyang pisngi at nakapikit niyang mga mata.

Naramdaman niya siguro ang pag atras ko kaya itinigil niya at dinilat ang mga mata.

“Thank you, Jacob. I love you…”

WHAT? LOVE NIYA AKO? Kakabreak niya pa lang sa boyfriend niya, ah? AT ALAM NIYANG MAY GIRLFRIEND AKO! MAGKAIBIGAN PA SILA!

“Pero-“

“Shhh!”

Pinunasan niya ang luha niya.

“I love you, Jacob.” Umamba siyang hahalikan ulit ako pero itinulak ko siya.

“Jasmine…” Umiling ako. “SI ROSIE LANG ANG PWEDENG HUMALIK SAKIN! Alam mong may girlfriend na ako pero bakit mo ‘to ginagawa?” Hindi ko na napigilan ang pagkainis ko.

Sinuntok ko ang pintuan sa gilid. Napaatras si Jasmine. Ginulo ko ang buhok ko. Ang bilis ng paghinga ko sa sobrang inis ko.

“Jasmine…” Umiling ako. “Magkaibigan kayo ni Rosie at siya ang mahal ko-“

“Hindi ba ako pwedeng magkagusto sayo?” Tanong niya.

Umiling ako, “Hindi ako sang ayon sa ginawa mo, Jasmine. Kasi kung si Rosie ang mahahalikan ng iba, paniguradong magwawala ako.” Padabog kong binuksan ang pintuan.

Naabutan ko ang mga tsismosong empleyado. Kanina pa ba sila nandito sa labas? Nagsialisan agad sila nang nakitang galit na galit akong lumabas. Kaya pala kanina pa ako nakakaramdam na may nakikinig samin.

Lumuwas ako ng Maynila para makitang wala si Rosie sa kama ko. Asan ka na, Rosie? Patay rin ang cellphone niya. Ano kayang ginagawa niya?

“Hello, Karl?”

“J-Jacob! Unexpected call!” Nanginig pa yung pagtawa ni Karl.

“Asan si Rosie?” Diretso kong tanong.

Sinimangutan ako nina Leo. Imbes na si Rosie ang mahanap ko, sila yung sumalubong sakin. Lumuwas din pala siya ng Manila. Nagkaroon kami ng munting reunion.

“Kakapunta ko lang sa bahay nila. Walang tao. Wala dun si Maggie at James. Asan si Rosie? Bakit walang tao sa bahay nila? UMALIS BA SILA? INIWAN NIYA BA AKO?” Nabasag ang boses ko.

“H-Hindi, ah! Easy ka lang… Uhm…”

“Ano ba? Sasabihin mo ba o hindi?”

“AH! Oo! Sasabihin… syempre… pero kasi baka magalit siya-“

“TANGINA KA NAMAN! KAHIT KAILAN PANIRA KA! AKO YUNG BOYFRIEND NIYA AT MASISIYAHAN SIYA KUNG MAKITA NIYA AKO NGAYON! Bakit siya magagalit? May tinatago ba siya? May iba na ba siya? Yung Brandon?”

“H-Hindi! Wala! Nasa Aura siya ngayon. May ramp.”

Mabilis akong pumunta sa Ayala. Umakyat ako ng stage nang nakita ko siyang rumarampa. Maikli ang buhok niya at mas lalong pumayat. Hindi ko alam kung dahil ba sa soot niya yung kapayatan niya o ano. Pero kahit pumayat siya, kitang-kita mo yung confidence at pagiging blooming ng mukha niya. Mukha siyang inspired. Parang may masayang nangyayari sa buhay niya. Napawi lahat ng iyon nang nakita niya akong umakyat sa stage.

“Let’s go, Rosie.” Sabi ni Brandon sa kanya.

ANO?

“Good bye, Jacob.” At tinalikuran niya ako.

Napatingin ako sa mga taong nakatingin din sakin. LANGYA! Iniwan ako ni Rosie sa harap ntg maraming tao.

“ARGHHHH! May iba na ba siya?” Tanong ko kina Leo.

Nandoon parin sila sa bar, nag-iinuman.

“Ewan ko, ‘tol. Di naman kami laging nagkikita.” Sabi ni Ron.

Lagok ako nang lagok ng beer.

“Oh, heto.” Sabay pakita sakin ni Leo ng isang message.

Karl:

Status Party. Nandun si Rosie mamaya. I swear.

Tumawa sila sa ipinakita ni Leo. Nag high five pa sila dahil sa text na iyon.

“No sweat kong nakuha ang impormasyon na yan kay-“

Iniwan ko na sila at nag bihis sa bahay ng kulay blue. Ngayon, malalaman ko kung ano talaga ang tingin ni Rosie sa relasyon namin. Kasi ako… ganun parin… Kasal parin kami. Kahit na nagkakalayo na kami, ganun parin ang nararamdaman ko sa kanya, sana siya rin.

Nakita ko agad siyang papasok sa bar. TANGINA! Nakawhite at kasama pa ang nakawhite ding si Brandon.

Natigilan ako. Parang kinukurot ang dibdib ko. Anong ibig sabihin nito, Rosie? ANO? Bakit ka single? At bakit mo siya kasama? TANGINA! Nag-alab ang galit sa sistema ko. Pwede namang umalis ako at tapusin na lang ng walang pasubali ang relasyon namin. Kasi kitang-kita na ng dalawang mata ko ang ginagawa niya, oh. KITANG KITA KO NA! HULING HULI NA SIYA!

POTANGINA! SORRY PERO SHIT DI KO KAYA!

Hinila ko ang braso niya sa sobrang galit ko. Kumuyom na ang panga at kamay ko sa galit ko sa kanya at sa kasama niyang si Brandon.

“ANO BA?” Galit din siya.

Bakit ka galit? Anong ginawa ko? O baka naman nag gagalit-galitan ka lang para magkaroon ng dahilan ang pagbibreak naming dalawa? SH1T, Rosie! Wa’g mong gawin sakin ‘to!

Tinignan kong mabuti ang mukha niya. Gusto kong imemorize ang bawat detalye. Baka nakahanap na siya ng iba… Baka iwan niya na talaga ako… Baka dahil sa paglayo ko, nawalan na siya ng gana sa relasyon namin. Pero magbabakasakali akong hindi. Baka sakaling ako parin. Baka sakaling kaya ko pa siyang saluhin sa pagkakahulog niya sa iba. Baka sakaling maaagapan pa…

“Single ka na?” Bulong ko sa tainga niya.

Hindi ko maiwasan ang pagiging malupit sa kanya.

“Married ka? Kanino?”

Pero mas malupit parin siya. Kumuyom lalo ang panga ko sa sinabi niya.

“Kanino sa tingin mo?” Bulong ko pabalik.

“Ewan ko, basta ang alam ko, hindi sakin.”

Parang tinusok at binagsakan ng ilang libong bato at kutsilyo ang puso ko sa sinabi niya. Nanginig ang bibig ko.

“Bakit, Rosie? Are you in love with someone else?”

Hindi. Hindi siya maiinlove habang nandito ako sa mundo. Hindi ko hahayaan. Alam kong hindi ko mapipigilan ang damdamin niya pero habang nandito ako, akin siya, lahat gagawin ko, balikan niya lang ulit ako. Dahil siya ang desisyon ko.

Ang desisyon ko ay ang mundong kaming dalawa lang ang gumagalaw. Yung walang pakealam sa ibang tao. Ang importante ay kaming dalawa lang. Kaya ko nang mabuhay kahit kaming dalawa lang.

“Rosie, talaga bang di ka sa kwarto ko? Tinawagan ko naman yung mama mo tsaka yung papa ko, okay naman sila.”

Umiling siya habang nag aarrange ng gamit sa kabilang kwarto. Okay na rin basta ang importante nasa isang bubong kami pero sa totoo lang, anong pinagkaiba nito sa kwarto ko? Bahay ko ito at papasok ako dito sa kwarto niya kung kailan ko gusto. Kung ayaw niyang mag ano muna, pwede niya namang sabihin sakin. Di ko naman siya pipilitin.

“Ayos na ako dito.” Aniya.

Umupo ako sa kama niya. Busy siya sa paglalagay mga damit sa loob ng cabinet.

“Masikip dito kumpara sa kwarto ko.” Sabi ko.

“Okay lang.” Sabi niya nang di tumitingin sakin.

Nakita kong may pawis sa noo niya kahit may aircon naman. Siguro ay napagod siya sa pag aarrange. Ayaw niya kasing ako yung nag aarrange, ayaw niya ring mga katulong.

Nilakasan ko ang aircon.

“Jacob, wa’g masyadong malakas, nilalamig na nga ako.”

Natigilan ako sa sinabi niya. Nagkatinginan kaming dalawa. Nanginig ang buong katawan ko.

“P-Pwede naman kitang painitin.”

Kumunot ang noo niya.

Lumapit ako sa kanya. Hindi siya gumalaw.

“Jacob, mamaya na nga… May ginagawa pa ako dito.”

MAMAYA? IBIG SABIHIN GO SIGNAL NA? ILANG ARAW NA RIN SIYANG HINDI NAG GO-GO DAHIL SA ALITAN NAMIN!

Shit! Tumindig ang balahibo ko. Hindi ko na kayang maghintay.

Nagligpit ulit siya ng mga damit. Nakaupo siya sa sahig. Nilapitan ko pa siya. Umupo ako sa likuran niya. Niyakap ko ang dibdib niya.

“Jacobbb…”

Pumikit ako at inamoy ang buhok niya. Ang bango niya talaga… Tangina. Ugh! Miss na miss ko na siya.

“Rosie, sagad sa buto na ang pananabik ko sayo.” Inamoy ko ulit siya.

Natigil siya sa ginagawa niya.

Ginapang ng kamay ko ang labi niya.

“Pwede na bang halikan ito? Kasi gutom na gutom na ang labi ko sa halik mo.”

“Ugh! Jacob!”

Hinarap ko ang mukha niya sakin at inabot ang labi niya. Napasandal siya sakin. Naghalikan kaming dalawa nang nakatalikod siya sakin.

Pinasadahan ko ng haplos ang dibdib niya. Ang isang kamay ko, gumapang na sa gitna ng hita niya. Langya! Mababaliw na yata ako!

Mabilis siyang humarap sakin. Pinulupot niya ang braso niya sa leeg ko. Ganyan, Rosie. Sabik ako kaya malamang sabik ka rin.

Binuhat ko siya papuntang kama. Nilapag ko siya at hinalikan agad. Wala na akong time para maghubad, talagang di ko na kayang palampasin yung pagkakataon.

“Jacob~~”

AH! Music to my ears! Shiiiit! Kung hindi naman ako maghuhubad walang mangyayari kaya hinubad ko ang t-shirt ko at hinalikan ulit siya. Nakakakiliti ang kamay niyang hinahaplos ang abs ko.

“Rosie, ” Hinawakan ko ang kamay niya at binaba.

Nakita kong nanlaki ang mga mata niya. Ngumisi ako.

“Nagpi-pills ka ba?” Tanong ko at hinalikan ulit siya sa leeg.

Ngayon, ang isang kamay ko pinasok ko na sa shorts niya.

“H-Hindi.” Aniya.

Magaling.

“Jacob!” Kinalabit niya ako.

Hindi ko siya pinansin. Shit! Ano? Mamaya na tayo mag usap, busy pa ako sayo.

Kinalabit niya ulit ako.

“Bakit?” Sinulyapan ko siya.

Ipinakita niya sakin ang isang condom.

“Kulang yan.” Hinalikan ko ang dibdib niya.

“JACOB~!”

“Hmmm?”

Kinalabit niya ulit ako at ipinakita ang condom.

Kinuha ko ang condom at hinagis sa basurahan. Nanlaki ang mga mata niya sa ginawa ko. Binalewala ko ang reaksyon niya, nagpatuloy ako sa paghalik sa dibdib niya, pababa. Ngayon, sinoot ko na ang kamay ko sa ilalim ng panty niya.

“Sht! Jacob!!!” Sigaw niya at kinalabit ulit ako.

“Hmm?”

Sumulyap ako sa kanya. Ipinakita niya sakin ang isang roll in tissue. Umiling ako at kinuha yun.

“Rosie, dalawang taon kitang sinunod. At muntik na tayong nagkahiwalay… Ngayon, subukan mong sundin ako.” Hinagis ko ang tissue sa basurahan at hinalikan siya sa tainga habang ang isang kamay ko ay hinahaplos na ang gitna ng hita niya.

Ngumisi ako nang nakita siyang walang magawa.

“Walang tissue, walang condom, walang pills. Next month ang kasal, sa ngayon, bubuntisin kita.”

Sinapak niya ako pero hinalikan din.

“Jacob~”

Nakakapanindig balahibo talaga ang pagtawag niya sakin.

“Yes, Rosie… Bubuntisin na kita. At sakin ka na habang buhay.”

Hinubad ko ang shorts niya at hinalikan siya para di na makaangal. Malalim at nakakapang-init yung mga halik niya.

---

[xyz-ips snippet=”xyz-post-navigation”]