Kabanata 1
Move On
Pumipintig sa sakit ang ulo ko pagkagising ko kinabukasan. I don’t know if it’s because of the champagne o talagang may sakit ako.
Marahan kong kinuha ang kumot na nakapalupot sa akin at dumilat para tingnan iyong mabuti. Kulay dark blue iyon taliwas sa kumot ko sa aking kwarto.
Kahit masakit ang aking ulo ay bumangon agad ako. Nasaan ba ako? Pinasadahan ko ng tingin ang pamilyar na relo at natatanging painting sa harap. Huminga ako ng malalim at pilit na inalala ang nangyari kagabi.
I passed out…
Bumaba ako sa kama at napansin ang malaking v neck t shirt na nakasuot sa akin. Pumikit ako ng mariin at mabilis na nagtungo sa pintuan ng kwarto.
I need to talk to Duke. Dinala niya na naman ako sa kanyang condo unit. Hindi ba sumama pauwi si Karl kahapon?
Hindi alam ni Duke kung saan ang bahay namin. Hindi ko pa siya nadadala doon at wala akong plano kaya tuwing nakakatulog ako ay dito niya ako dinadala sa kanyang condo.
Binuksan ko ang pintuan ng kwarto niya. He didn’t even try to put me in one of his guest rooms at doon pa talaga sa kwarto niya.
Pagkalabas ko pa lang ay narinig ko na ang ingay ng mga naroon. He’s not alone. Naririnig ko ang boses ni Karl at Ava sa kusina.
Nakapaa lamang ako nang dumiretso ako doon. Ni hindi ko alam kung ano ang itsura ko. Sabay na napatingin si Ava at Karl sa akin nang lumitaw ako sa kitchen. Sinapo ko ang noo ko para ibsan ang sakit na nararamdaman galing doon.
“Good morning, Rosie!” bati ni Karl.
“Hindi ka pala sumama kagabi? Sana hinatid ninyo ako sa bahay. Baka nag-alala na si Maggie…” nagpapanic kong sinabi.
“Tinext ko si Maggie kagabi ‘tsaka hindi naman kasi pwedeng iwan ko sina Callix at Josh doon nang walang sinasabi. They would be shocked na ang rason kung bakit tayo nandoon ay wala na. Without explanation!” ani Karl.
Nagkatinginan kami ni Duke. Nagluluto siya ng isang nakakatakam na breakfast. Kumalam ang sikmura ko dahil sa bango nito. I appreciate everything but I don’t need it.
“I need to go home,” iyon lamang ang nasabi ko.
“Kaya kami nandito ni Karl, Rosie, ay para sunduin ka at makauwi na tayo,” ani Ava.
Pagod akong umupo sa high chair. Sumulyap muli si Duke sa akin. Parang tinitimbang niya ang pang umagang mood ko.
Isang linggo na mula nang makabalik kami dito galing Dubai. Wala parin ako sa katinuan hanggang ngayon. Noong nasa Dubai ako, gustong gusto ko nang umuwi pero ngayong nasa Pinas na ay gusto kong umalis.
“I’m done cooking. Let’s all go to my dining room…” baritono ang boses ni Duke nang sabihin niya iyon.
Tumango si Karl at tumayo. Nanatili akong tulala at sumuko din nang tumayo na si Ava. Sumunod ako sa kanila patungo sa engrande niyang dining room.
“Where’s my phone?” tanong ko kay Duke nang naalala.
“Nasa kwarto, nagchacharge. You were dead bat last night…” aniya.
Tumango ako at nilagpasan siya para sa cellphone ko. Tahimik sila nang umalis ako. Kinuha ko ang phone sa loob ng kwarto niya. Naroon nga ito sa tabi ng phone niyang naka charge din. Tinanggal ko iyon sa charger at agad kong tinipa ang pangalan ni Maggie.
“Rosie…” napapaos niyang salubong.
Tiningala ko ang orasan at nakita kong alas otso pasado pa lang.
“Mag, nandito ako kina Duke-“
“I know. Nasabi ni Karl sa akin kagab…”
“Sinabi mo ba kay mama at papa?” kabado kong tanong.
“Hindi ‘tsaka hindi naman sila tumawag, e,” ani Maggie. “Uuwi ka ba ngayon?”
“Oo, sorry Mag. Wala kang pasok?” tanong ko.
“Mamaya pa ng mga ala una ang pasok ko ngayon.”
Huling taon niya na ito sa college. Hindi siya agad nag-aral tulad ko at putol putol pa ang pag-aaral niya dahil sa matinding pangangailangan ng pera.
Dalawang taon sina mama at papa sa New Zealand nang biglaang nagkasakit si mama. Ayaw siyang iuwi ni papa sa Pilipinas dahil gusto niyang siya mismo ang mag alaga rito. Ang resulta ay wala kaming pambayad sa renta sa apartment at iba pang bayarin sa bahay. Mas inuna ni papa ang tuition fee ko kaya marami akong sinalihang contest para lang makalibre sa pag-aaral.
Tumigil si Maggie sa pag aaral at nagtrabaho para sa bahay. Para na rin hindi na kailangan pang magpadala ni papa ng pera sa amin. Ang pera niya ay dapat nakalaan kay mama. Nang maayos na si mama ay hindi na siya makahanap ng trabaho. May trabahong nag-aantay bilang caregiver pero malayo iyon sa kung saan sila nakatira ni papa ngayon. Hindi rin pwedeng lumipat si papa sa dairy farm na pinagtatrabahuan niya dahil magandang magpasahod ang kanyang boss kaya ang resulta’y siya na lang itong nagtatrabaho. It didn’t bother us. Basta ba ay maayos na si mama, okay na kami. Pero sa renta, tubig, at kuryente pa lang halos magkulang na ang pinapadala ni papa. Wala kaming pang matrikula kaya pinili ni Maggie na magtrabaho ulit.
Now it’s her turn to study. Ako naman ang nagbibigay para sa kanyang pag-aaral. James was willing to give her money for school pero ayaw ni Maggie noon. Ayaw ko rin. Kaya ko naman at kapatid ko si Maggie, ako dapat ang gumagawa noon.
“O sige…”
“Kayo na ba ni Duke?” tanong ni Maggie, pang ilang beses na simula nang nag Dubai ako.
“Hindi.”
“Okay… Hmm… Anong oras ang uwi mo kasi sabi ni Auntie Precy pupunta siya dito sa bahay. Alas onse ako susunduin ni James at kapag di ka pa nakauwi sa bahay, ibibigay ko na lang iyong susi sa kapitbahay para hindi naman mag antay si Auntie sa labas,” ani Maggie.
“Uuwi ako pagkatapos kong kumain dito,” maagap kong sinabi.
Simula nang naghiwalay kami ni Jacob, hindi na ako ulit bumisita ng Alegria. Kahit gaano pa ka kailangan ay hinding hindi na ako umapak pang muli doon. Kaya si Auntie Precy ang bumibisita ngayon.
“Sige… Kung di ka pa nakakauwi pagkaalis ko, kunin mo ‘yong susi ko ha?”
Pagkababa ko sa aking cellphone ay pumasok si Duke sa kanyang kwarto. Umamba agad akong aalis na doon.
“May problema ba?” tanong niya.
Umiling ako. “Wala. Tinawagan ko lang si Maggie…”
“Okay… Kain na tayo…” aniya.
Tumango ako at lumabas. Sumunod naman siya sa akin. Dumiretso ako sa kanyang dining room at tahimik na nag uusap si Karl at Ava doon. Pagdating namin ay tumahimik ang dalawa.
“Kailangan ko nang umuwi kaagad dahil bibisita si Auntie Precy samin,” sabi ko sa dalawa.
“Ihahatid ka na namin, Rosie. I’m sure abala pa si Duke sa trabaho.”
‘Tsaka ko lang napagtanto kung gaano ko inabala si Duke. Napakasama ko talaga para hindi na maisip pa ang ginawa kong gulo sa mga taong nasa paligid ko.
“Duke, I’m sorry. And thank you sa lahat ng ito. Sorry kagabi…” sabi ko.
Umangat ang gilid ng kanyang labi. He flashed his sexy smile. “It’s nothing. Kumain ka na…”
Tumikhim si Karl at tiningnan ang mga pagkain.
“Kumain na tayo,” anyaya ni Duke sa kanila.
Wala ni isang binanggit ang nangyari kagabi. Alam kong nag iingat si Karl at ayaw naman ni Duke na maalala ko iyon. Pero talagang ngayon ko lang napagtantong iniwan ko ang mga kaibigan ko doon.
“Sina Brandon kagabi, hindi ba naghanap?” tanong ko bigla habang kumakain kami.
“Hinanap ka ni Brandon kina Kai, kaya sinabi kong umalis ka na. Nakita rin ni Callix ang pag alis mo e.” Nag iwas ng tingin si Karl sa akin.
“Kailangan ko pang mag sorry sa kanila. Nakakahiya naman…”
Ngayon pa lang ako tinablan ng hiya. I must be very drunk last night.
“May sorpresa pa naman sila sa akin. Nakakahiya talaga!” sabi ko.
“They’d understand, Rosie. But yes, siguro nga kailangan mong mag sorry…” ani Ava.
“You know, Rosie, if you want to take a break I give you a week to unwind. Para naman hindi ka mahirapan sa pag aadjust sa trabaho sa Dubai at dito…” singit ni Duke.
Umiling kaagad ako.
Hindi ibig sabihin na dahil magkaibigan kami ng may ari ng Chain of Malls kung saan ako nagtatrabaho ay lalaki na ang ulo ko. I am not going to enjoy the leave he’s talking about. I need to work. Besides, kailangan ko ng pera para kay Maggie.
“Hindi na. I’m fine… Hindi rin naman hiring sa company kaya hindi pa masyadong marami ang trabaho ko…” sabi ko.
“You sure? I can book you a plane ticket to Palawan if you want…” ani Duke.
Nagkatitigan kaming dalawa. It is truly tempting. Gusto ko ngang mag relax pero ilang relax na rin ang nagawa ko para makalimutan ang tanging bagay na nakakapagpatibag sa sistema ko, wala rin namang nangyari. Maybe it’s time to really face it now.
“Hindi na. Hindi ko rin naman kabisado ang Palawan, baka mawala lang ako doon,” tumawa ako at uminom ng tubig.
“Well, if you want I can join you para hindi ka matakot…” Humalakhak si Duke at nagtaas ng kilay.
Umiling ako. “No, thanks. I really need to work-“
Humagalpak na siya ngayon. “I know you’d say that, though…”
Napangiti ako at nanliit ang mga mata ko sa kanya.
Tumikhim si Karl kaya pareho kaming bumaling sa aking kaibigan. “By the way, Kira called. Alam niyang nasa Manila ka na. May coming events siya, pwede ka daw bang sumali?”
Ilang sandali akong natahimik. Ang huling sali ko ng event ay iyong pageant sa Tagaytay Highlands kung saan ko naipanalo ang scholarship ko. Si Brandon ang isa sa naging judge ko doon.
I am always hesitant to join these kind of gigs. Lalo na noon. Noon na nandyan pa si Jacob. Ngayong wala na siya, wala nang aalma. I am very free. Free to do anything. Without someone bothering me or getting mad at me.
“Huy, nag iisip ka pa?” ani Karl.
Tumikhim ako. “Naisip ko lang na sana hindi conflict sa trabaho ko.”
Tumango si Karl. “Sige, sasabihin ko sa kanya.”
Pagkatapos naming kumain ay nagpaalam na rin ako kay Duke. Hinayaan niya akong suotin na lang muna iyong shorts at t shirt niya para makauwi. Tutal ay sasakay naman ako sa sasakyan ni Karl.
“Thank you so much, Duke.”
“Next time, you have to lead me to your home para hindi ka na makatulog pa dito…”
Ngumiti ako. “Yes…”
Tahimik kaming pumasok sa sasakyan ni Karl. Ako ang nasa likod samantalang si Ava ang nasa front seat. Si Duke ay nanatiling nakatayo malapit sa elevator at hinihintay na tuluyan kaming makaalis sa basement parking.
“Kailan mo ba sasagutin ang lalaking iyan?” Humalakhak si Karl.
Umiling ako at hindi nagsalita. Nilingon ako ni Ava, nagkatinginan kaming dalawa.
“Kayo na ba?” tanong niya.
“Hindi…” sabi ko.
Sumulyap si Karl sa akin sa side mirror. Pinaandar niya ang sasakyan. Kumaway ako kay Duke nang paalis na kami. ‘Tsaka ako bumaling ulit kay Ava nang nasa kalsada na.
“You look so comfortable with each other…” ani Ava.
“That doesn’t mean we’re together. Boss ko siya at magkaibigan lang kami.”
“How old is he?” tanong ni Ava sa seryosong tono.
“I don’t know? Twenty-seven? Twenty-eight? I am not sure…”
“He’s mature and single. Mabait din. Mukhang gusto ka niya, judging doon sa pagyayaya niyang pumunta kayo ng Palawan-“
“Tss… That’s just nothing…” Nag iwas ako ng tingin.
“Rosie-“
“Hindi naman ako naghahanap ng lovelife. I’m fine single. I’m fine alone. Ipinanganak akong mag isa, kaya ko ng mag isa. It’s been almost three years na single ako at maayos naman ako kaya hindi ko kailangang magka boyfriend…”
Umirap si Ava. “Gusto ko lang namang makita kang maging masaya ulit.”
“Masaya ako. I don’t need to smile a lot to prove that. Masaya ako,” I convinced her.
Nagkibit siya ng balikat. “Oo. Siguro. Pero sa sobrang kalasingan mo kagabi, nagawa mo pang magwala at umiyak? Masaya ka ba talaga?”
Kabwisit din itong si Karl. Bakit niya pa kailangang sabihin iyon kay Ava? Sana lang ay hindi niya sinabi kina Callix.
Hinampas ko ang upuan ni Karl. Tumawa lamang siya.
“Rosie, nang nakita nila si Jacob, kahit hindi ko na sabihin, alam na agad nila,” paliwanag niya.
“Kung ganoon, paano niya nalamang umiyak ako?” Pasigaw kong sinabi.
“Rosie, let’s get to the main point. It’s been three years. Naka move on na iyong tao. Ikaw na lang ang hindi. Kailangan mo nang mag move on. Hindi pwedeng ganito, alam mo ‘yan!” ani Ava.
Hindi ko alam kung bakit uminit ang pisngi ko. Pati pa yata ang ulo ko. Unti unting sumibol ang galit at pagkamuhi sa akin at hindi ko alam para kanino. Siguro ay para sa sarili ko. Siguro rin ay para kay Jacob. Siguro ay para sa langit. Siguro ay para sa tadhana. Siguro para sa lahat ng bagay.
“Nakapag move on na ako. Minsan lang talaga, it gets to me… Hindi na iyon mauulit,” sabi ko.
She’s right. Naka move on na si Jacob. Hindi tulad noon na kumuha lamang siya ng panakip butas para sa akin. Hindi tulad noon na napagkamalan ko lang na may gusto siya sa ibang babae. This time, he really did move on! Damn it!
At ang masaklap pa ay nanatili ako kung nasaan ako noon. Nanatili ako dito! Tatlong taon na at andito parin ako!
Para saan pa ito? Kung hindi naman pala magiging kami sa huli, bakit kailangan ko pang maramdaman ito? I’ve learned all my lessons the hard way! Tapos na at hindi ko na kailangan ang nararamdamang ito pero bakit hindi matanggal tanggal?
“What if magkaharap kayo? What if kasama niya iyong girlfriend niya? It will get to you na naman?” ani Ava sa nag aalalang tono.
“Hindi. Hindi naman ako ganoon, alam mo ‘ya-yan…”
Nanginig ang boses ko kaya tumigil ako sa pagsasalita. Pumikit ako ng mariin at inisip lahat kagabi. I probably need to feel the pain. Kasi sa loob ng tatlong taon, wala akong ginawa kundi takasan iyon lahat. Pinaniwala ko ang sarili ko na ayos lang. Na ayos lang lahat. Na kailangan naming dalawa ito.
Pinaniwala ko ang sarili ko na hinding hindi ako matatanggal sa sistema niya. Na mahal na mahal ako ni Jacob. Na hinding hindi siya makakalimot. Na lahat ng pangako niya ay hinding hindi niya kayang kalimutan. Pinaniwala ko ang sarili ko noon.
But this time, everything’s messed up. Now I know that everything is possible. Posibleng makalimutan niya ako. Posibleng magmahal siya ng iba. Posible ang lahat. Kaya paniguradong ang makalimut sa kanya ay posible rin para sa akin. Natagalan nga lang dahil ngayon ako ang naiwan dito.
Pinalis ko ang luha sa aking mga mata. Sumama ito pagdilat ko. Nanginig ang labi ko.
“Karl, may tissue ka?” tanong ni Ava natataranta.
“I just really can’t believe it! Until now, I can’t believe it! Hindi ko alam kung nagsisisi ba ako o nanghihinayang lang talaga. I want to be happy for him! Kasi ‘di ba? Sabi pag mahal mo ang tao, magiging masaya ka kung saan siya masaya pero bakit ganito? I so… so want to punch him! Gustong gusto ko ring sabunutan ang babae! Gustong gusto kong mabuwag silang dalawa! Gustong gusto kong bumalik siya sa akin kahit alam kong hindi na siya magiging masaya!”
Tinakpan ko ng aking palad ang aking mukha at humagulhol ako ng husto. Inabot ni Ava sa akin ang tissue. Tahimik na silang dalawa.
“Mahal na mahal niya ako! Hinding hindi niya magagawa sa akin ito! Ikakamatay ni Jacob ‘to! Babalik siya sa akin! Ako lang ang mahal niya! Ako lang! Ako ang papakasalan niya! Ako!” sigaw ko, mas lalong humagulhol.
This time, I will mourn properly. Iyon siguro ang kulang sa akin. Tinakbuhan ko ang lahat ng sakit at pinaniwala ko ang sarili ko na hindi ganito. Hindi ko alam kung paano talaga makalimot pero siguro ganito ang kulang na paraan sa akin. I will mourn properly for the lost love. I will share everything. Para maiwan ko na ang lahat ng ito at hindi na ako ulit lilingon sa kahapon.
[xyz-ips snippet=”xyz-post-navigation”]